Geld vragen voor therapie, hoezo?

Voor sommigen lijkt het alsof een zelfstandige een hoog uurloon vraagt en deze ruim meer verdient dan iemand in loondienst.

Als psycholoog worden we ook verwacht vanuit ons hart te werken en hoe verenig je dat met geld vragen voor je diensten?

Zelf ben ik ooit al geldwolf genoemd, letterlijk. Terwijl ik hoop dat de mensen die mij kennen weten dat dat niet mijn hoogste streefdoel in het leven is. Integendeel, ik heb net veel begrip voor mensen die het financieel moeilijker hebben.

Of het vooroordeel dat we geld durven vragen aan mensen die het al zo moeilijk hebben, en ons dat een slecht iemand maakt. Of nog beter: we praten toch gewoon maar wat, dat is toch een luxejob? Om daar dan geld voor te vragen...

Met dit stuk wil ik de vooroordelen over veel geld verdienen voor wat we doen even nuanceren en jullie een breder perspectief aanbieden.

Eerst en vooral puur praktisch: 

• Als we gratis of aan een te laag tarief zouden werken zijn we zelf uitgeblust na een maand en heeft er niemand meer iets aan.
• Bovendien moeten we ook onze boterham verdienen en wil ik mijn gezin ook kunnen geven wat het nodig heeft.
• Ik struggle evenzeer met de work-life balans zoals iedereen en moet keuzes maken in het aanrekenen van mijn waarde en tijd om ook nog een leven buiten het werken te kunnen hebben.
• En het is heel belangrijk dat de therapeutische relatie gedefinieerd wordt als therapeutisch. Als er vanuit de therapeut teveel gegeven wordt (extra gratis tijd, niet voldoende waarde vragen voor therapie), dan is die balans helemaal scheef. Veiligheid in therapie is belangrijk en grenzen trekken naar elkaar toe dus ook. Daarom is het juist dat een therapeut een correcte vergoeding krijgt voor de tijd die die ter beschikking stelt.

Daarnaast wil ik even opsommen wat er allemaal bij komt kijken, bij dat therapie geven.

Het lijkt een uurtarief, maar laten we even kijken naar alle 'gratis' uren.

• Ongeveer 5 volle jaren universitaite studie.
• Gespecialiseerde therapeuten investeren ook nog in een 4-jarige opleiding waarbij je elke maand een aantal dagen op cursus gaat, taken uitwerkt, samenkomt met collega's om te oefenen,...
• Blijven verder studeren doet de gemotiveerde therapeut uiteraard op regelmatige basis. Elke maand zijn er wel één of meerdere dagen waarbij je ergens een curus volgt met nieuwe inzichten, technieken of een specialisatie rond een bepaald thema.
• Vakliteratuur onder vorm van nieuw onderzoek of nieuw verschenen boeken door specialisaten, worden wekelijks opgevolgd en daar steekt ook een paar uren werk in. Als je een nieuw thema wilt onginnen of een nieuwe stroming wilt uitdiepen ben je wel een tijdje bezig met de verdieping onder vorm van lezen, oefenen, meer oefenen, toepassingen uitwerken voor in therapie,...
• Elke maand nemen we wel deel aan een intervisie. Dit is een vergadering onder collega's waarbij we aan elkaar vragen kunnen stellen over moeilijkheden die we ervaren in de praktijk, warbij we persoonlijke kwesties of triggers kunnen bespreken en we elkaar kunnen ondersteunen.
• Supervisie betalen we ook zelf uit onze inkomsten. Dit betekent dat we bij een meer ervaren therapeut een sessie inplannen en vragen kunnen stellen over ons therapieprocessen, bepreken waar we op vastlopen, waar we onze eigen manier van therapie geven in vraag kunnen stellen, feedback krijgen op onze eigen processen,...
• Komen cliënten niet opdagen of annuleren ze, dan krijgen we niet altijd de vergoeding waar we recht op hebben. Niet alleen zijn we dan gewoon niet betaald voor dat uur, maar we kunnen gedurende die tijd ook niemand anders verder helpen. Altijd zo jammer wanneer dit gebeurt.
• De boekhouding, een heikel punt. Vele uren kruipen in het bijhouden van ontvangstbewijsboekjes, kasboeken, facturen die binnenkomen en uitgaan, opstellen van overzichten en totalen,... Natuurlijk doet een boekhouder meestal de eindberekening (die moet ook betaald worden hé), maar een groot deel doen we zelf. 
• Ook verslagen maken, patiëntendossiers bijhouden, oefeningen en werkbladen voorbereiden voor bestaande cliënten, opzoekwerk,... behoren tot de normale extra uren.
• Dagelijks spendeer ik toch ook heel wat tijd aan mailen, bellen, berichten sturen om nieuwe cliënten aan te nemen of vragen te beantwoorden.
• Elke week maak ik ook graag tijd vrij om mijn lopende therapie uren voor te bereiden, denkvragen op te stellen voor therapie, nog iets na te kijken, iets uit te werken, herinneringen te sturen naar iedereen,...
• Ik steek ook wel wat tijd in het maken van nieuwe audio's om cliënten thuis te ondersteunen. De bedoeling is dat ze zichzelf verder kunnen helpen en niet afhankelijk zijn van het uurtje hier.
• Voor mij is Atelier Geluk een vorm van vrijwilligerswerk, want de winkel is verre van winstgevend. Toch steek ik er elke week een 10 à 15-tal uur werk in. Omdat het een droom is en ik die meerwaarde van iets te kunnen bijdragen voor anderen en een betere wereld echt wil toevoegen in mijn leven.

Als ik dit zo allemaal opsom moet ik nog moeite doen om uren te vinden om effectief voldoende therapie te kunnen geven om er als zelfstandige van te kunnen leven. 

Want om rond te komen als zelfstandige moeten er effectief wel wat betalende uren gepresteerd worden.

Naast een heel aantal gratis uren zijn er gewoon ook vele vaste kosten zoals sociale zekerheid, boekhouder, praktijkruimte, verwarming, licht, cursussen en opleidingen, boeken, website, verzekeringen,... Die bedragen moeten er elke maand liggen, of we nu veel inkomsten hebben ontvangen of niet.

Voor ons vakantiegeld, eindejaarspremie, ziekteverzekering en pensioen zorgen we helemaal zelf, allemaal van dat uurloon. Zijn we ziek dan krijgen we de eerste week sowieso geen uitkering. Daarna vallen we op een minimum uitkering van de mutualiteit. Niet op basis van ons loon maar een minimumbedrag dat veel lager ligt dan bij iemand in loondienst. Nemen we verlof, dan hebben we gewoon geen inkomen. Dat moet ingecalculeerd worden.

En dan op het einde van de rit ook gewoon belastingen betalen zoals iedereen.

Waarom dan niet terug in loondienst? En de deur dicht trekken op het einde van de werkdag? En alle zorgen daar achterlaten? En betaalde vakantie, en een 13e maand, en ziekteverzekering en een pensioen?

Goede vraag!! De meeste psychologen werken daarom deeltijds in loondienst en deeltijds in bijberoep als zelfstandige.

Voor mezelf maak ik echter heel bewust de keuze om volledig zelfstadig te zijn.

De vrijheid om zelf mijn agenda te bepalen overheerst dan blijkbaar toch. 

En de voldoening om op mijn eigen manier bij te kunnen dragen aan een betere mentaal gezonde wereld, dat is ook een opbrengst. Ieder zaadje dat ik kan planten, iedereen die ik een stukje op weg kan helpen, dat geeft mij oprecht voldoening.

Maar van voldoening kan je niet leven natuurlijk. Dus hoe graag we ook alle mensen willen helpen, het is ook noodzakelijk er een inkomen uit te halen.

Dus lieve mensen, ik probeer juist in te schatten welke meerwaarde ik als psycholoog en therapeut kan betekenen voor cliënten en dat ook juist naar financiële waarde te schatten. Ik vraag niet meer of niet minder dan mijn waarde. En dat is het toppunt van zelfzorg, dat is het ideaal van zelfwaardering. Ik kan het jullie allemaal aanraden.